Leer Engineer | Dianne

Cato: “Waarom ben je van unit 1&2 naar unit 3 gekomen?”

Dianne: “Omdat ik het 10-14 onderwijs zo mooi vind. Ik startte bij 10-14 binnen unit 1&2 als vakexpert Frans. Toen bleek dat we gingen uitbreiden en ik mee mocht naar unit 3, kreeg ik ook de kans om te coachen. De hele dag aanwezig zijn en een allround taak krijgen: daar word ik heel blij van.”

Anke: “Van welk deel van het 10-14 concept gaat jouw hart sneller kloppen?”

Dianne: “Het complete pakket! We maken de kinderen zo persoonlijk mee hier, dat vind ik mooi. Tijdens mijn studie kon ik niet goed kiezen tussen op een basisschool werken of een vak kiezen voor de middelbare school. Ga je op een onderdeel de diepte in met ze of bouw je een meer langetermijnrelatie met ze op. Nu komt het allemaal samen. Hier kan ik én een echte connectie maken én krijg ik veel kansen om aan hun passie te werken. Nu kan ik alles in het geheel zien en daardoor meer aan ze geven. Dat complete pakket, daar hoort ook de manier van werken met het team bij. Het voelt als een soort community of leefgemeenschap dit team. Dat maakt me ook ontzettend blij.”

Naomi: “Hoe doe je dat, geduld hebben met iedereen?”

Dianne: “Geduldig ben ik denk ik wel. Toch kan ik ook wel eens boos worden toch? Of niet jongens? Haha! Ik ben blij dat jullie het fijn vinden. Het maakt me echt gelukkig als ik jullie kan helpen met rekenen. Daar maak ik graag een beetje extra tijd voor als dat nodig is.”

Anke: “Hoe werkt jouw passie goed samen met principes als eigenwaarde, betrokkenheid en doelbewustzijn?”

Dianne: “Wat ik heel belangrijk vind, is dat kinderen zich gezien voelen. Dat gebeurt hier echt. Ons team is heel divers dus elke leerling vindt hier iemand waar die een klik mee heeft. Iedereen kan zich hier gezien voelen en de ruimte krijgen om zich te ontwikkelen.Als die klik er is dan kunnen we het hebben over betrokkenheid. Als de leerlingen voelen dat er naar ze geluisterd wordt en dat ze er toe doen, dan groeit die betrokkenheid. Dan spreken ze zich een volgende keer uit in plaats van dat ze in hun stille eigen wereld blijven. Waar kinderen zelfverzekerd worden, geven ze je echtheid. Wanneer je dat bereikt, bouw je een mooie diepe relatie op. Zo kunnen we samen, doelbewust aan de dromen van deze kinderen bouwen.”

Cato: “Ik kan met vragen bij jou terecht en het blijft tussen ons, dat is fijn”.

Dianne: “Mijn eigen kinderen zijn de afgelopen weken ook wel eens mee geweest en de jongste zie ik hier nog wel komen. Of alle kinderen hier passen? Phoe dat is een lastige vraag. Ik denk dat veel kinderen hier gelukkig kunnen worden. Als kinderen al bijna 14 zijn en weten wat ze willen, vooral als dat een ambacht is of een praktijkvak, dan kan het zijn dat we niet heel veel waarde toevoegen. Al denk ik wel dat onze persoonlijke benadering bijna voor alle kinderen een meerwaarde kan zijn. Ik gun ze allemaal onze aandacht. Er is zo veel mogelijk hier en we werken aan hun eigen passie.”

Naomi: “Waarom geef je Frans?”

Dianne: “Mooie vraag! In de tijd dat ik koos voor een carrière in het middelbare schoolonderwijs moest ik een vak kiezen. Ik ben goed in talen en ik vind het ook leuk. Ik heb er een passie voor. Frans in het bijzonder vind ik leuk, omdat het een mooie taal is en ik het gevoel heb dat ik jullie deze relatief moeilijke taal toch goed kan leren.”Naomi: “Ik vind het leuk dat je les geeft met gebaren”.Dianne: “[lacht] Ik maak gebruik van een manier van les geven met gebaren. Deze manier van Frans leren komt uit Canada. Het ondersteunt in het begin heel erg: het zorgt ervoor dat het makkelijk beklijft en blijft hangen. Op deze manier praat iedereen ook diréct Frans, de blokkade is weg. Ze zijn snel uit de startblokken. Online was deze manier alleen minder goed te gebruiken.”

Naomi: “Ja, thuis leren was stom haha”.

Cato: “In het begin vond ik het nog wel fijn, maar later vond ik het niet leuk. Ik miste iedereen!!”

Anke: “Hebben jullie wel aan jullie passie kunnen werken in de afgelopen lock-down?”

Naomi: “Ik mocht af en toe op de kat van de buren passen, dat vond ik heel leuk. Ik wil zo graag fijne plekken voor dieren maken later. Ik vind het bijvoorbeeld helemaal niet leuk bij een dierenarts.”

Cato: “Ik heb vaak een notitieboekje gepakt en schreef over hoe ik me voelde. Nu mag niemand nog lezen wat ik schrijf haha! Het is mijn eigen ding.”

Anke: “Jullie zijn een zelfsturend team. Wat levert dat jou en daarmee de kids op?”

Dianne: “Veel! Of zelfsturend daar zo belangrijk in is weet ik niet helemaal. Vooral dat samen doen, zoals ik al zei, als een soort community. Ik blijf zo scherp en vooral enthousiast. Je ziet steeds weer iets waardoor je geïnspireerd wordt en je hebt hier nooit de kans om in een automatische piloot te gaan.Die bijzonderheid van dit team zit hem misschien ook wel in het feit dat we niet achter een gesloten deur in ons eentje staan. Eerlijk is eerlijk, de eerste keer vond ik het ook wel spannend dat iedereen mee kon kijken in de grote open ruimte waar we les geven. We doen het tóch, allemaal. We zijn een soort papa en mama met elkaar en kinderen voelen dat ook zo. We vullen elkaar aan. Er is geen rivaliteit of “bemoei je er niet mee” sfeer. We leren samen, we groeien samen en dat alles samen met deze kids.”

Dianne: “Wat willen júllie eigenlijk nog graag leren?”

Naomi: “We willen leren dansen!”